|
Cruceiro
incluido en la obra "ARQUITECTURA DE INTERMEDIACIÓN NO VAL DE
MIÑOR. CRUCEIROS E PETOS DE ÁNIMAS", de Antonio
Soliño Troncoso y María Xosé Pérez
González. Instituto de Estudos Miñoranos, 2019, pags
154-157
Nombre: Cruceiro Novo, lugar O Cruceiro
Los autores indican que en este mismo lugar, o muy próximo,
debió haber un cruceiro anterior al actual (quizás la
plataforma pueda ser de ese cruceiro anterior)
Parte del texto contenido en esta obra:
DATACION
Algunha noticia sobre a sua fundación quizais a puidese
proporcionar a transcrición da lenda gravada no pedestal. Din
que sufriu notables reformas alá polas primeiras décadas
do XX. Daquela un canteiro de nome Loureiro substituíu, por
rotura, como minimo a cruz do antigo. Pero, segundo deixamos descrito
liñas atrás, o home non andaba sobrado de oficio
artistico, circunstancia que se suma a un total desapego da realidade
de ser certo (non o verificamos) o comentario que inda hoxe pervive
entre as persoas de mais idade do barrio: resulta que o crucificado
ten seis dedos nunha das mans. Tal suma de despropósitos fixo
circular polo barrio unha frase de dobre intención inda viva:
"iQue Cristo fixeches Loureiro!".
CONSERVACIÓN
Dende a óptica ambiental xa se comentou. Fisicamente a parte
måis afectada, sen dubida tamén a mâis antiga, son
os chanzos da plataforma. Sobre as gradas, o pedestal aparece rodeado
por un cinto de formigón ao que lle asignamos funcións de
estabilización; non é precisamente a máis axeitada
das opcións. Ademais, na cara de levante, aprécianse
facilmente os restos dunha lenda desigualmente erosionada que non fomos
quen de transcribir.
A contorna do cruceiro e un pequeno treito antes e despois estiveron
pavimentados de grandes lousas de pedra ata que se asfaltou a vella
estrada real.
COMENTARIOS E LENDAS
Os chanzos e o pedestal son de diferente gran que o resto do monumento,
o que nos leva a pensar, como xa dixemos, que con toda probabiidade
sexan máis antigos. Nas caras oeste e norte do pedestal parecen
verse algunhas coviñas.
Hai máis de sesenta anos, e durante varios despois, as xentes do
lugar, o día 3 de maio, adobiaban o cruceiro con gran cantidade
de flores, a xeito de maio, e logo cantábanlle e facían
festa no alargo. Neste cruceiro, e nas encrucilladas anteriores e
posteriores, en tempos paraban as comitivas fúnebres para que o
cura rezase, e cobrase, os correspondentes responsos.
Parte do comentado xustifica a segunda denominación da peza:
Cruceiro do Loureiro.
(Páx 2 da obra: Autorízase a
reproducción de texto e fotografías sempre que se cite a
autoría e a fonte de procedencia.")
|